فرزاد ضیائی حبیب‌آبادی؛ سعید شفیعیون
چکیده
هرچه نسخ خطی بیشتری از متون کهن کاویده شود، پرتوهای تازه‌تری در زمینه‌های مختلف، بر علوم ادبی خواهد تافت و چشم‌اندازهای روشن‌تری از میراث ادبی گذشتگان در نظر محققان جلوه خواهد یافت. جواهرالخیال، که محور این مقاله است، مجموعه‌ای افزون بر سه هزار رباعی از ۴۷۰ شاعر است که بسیاری از آنان، سخنوران سبک هندی هستند و شماری نیز خود در هند ...
بیشتر
هرچه نسخ خطی بیشتری از متون کهن کاویده شود، پرتوهای تازه‌تری در زمینه‌های مختلف، بر علوم ادبی خواهد تافت و چشم‌اندازهای روشن‌تری از میراث ادبی گذشتگان در نظر محققان جلوه خواهد یافت. جواهرالخیال، که محور این مقاله است، مجموعه‌ای افزون بر سه هزار رباعی از ۴۷۰ شاعر است که بسیاری از آنان، سخنوران سبک هندی هستند و شماری نیز خود در هند میزیستهاند. این مجمعالرباعیات از جهاتی چند، حائز اهمیت بسیار است؛ ازجمله میتواند در مطالعات ادبی مربوط به شبهقارّۀ هند مثلاً بررسی سیر رباعی در سبک هندی، که اتفاقاً مغفول نیز مانده، چهرۀ درخشان خود را نشان دهد. در روند تصحیح جواهرالخیال برخی واژههای مهجور یا معانیِ تازه که از فرهنگها فوت شده و نیز بعض شواهد شعری برای چندین واژۀ کمکاربرد یافته آمد که در این جستار به بحث دربارۀ آنها پرداخته خواهد شد.
